Αναδημοσίευση από την Athens Voice

Πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Athens Voice Books το βιβλίο - αυτοβιογραφία της Τζοάννα Χάρκουρτ-Σμιθ «Το LSD, ο Τίμοθι Λήρι και η Θιβετιανή Βίβλος των Νεκρών - Μια ψυχεδελική ιστορία αγάπης». Καυστικά ειλικρινές και συναρπαστικό, το βιβλίο μας οδηγεί βήμα βήμα στη ζωή της Βρετανίδας Τζοάννα, μιας κοπέλας του τζετ σετ της δεκαετίας του ‘60, «χίπισσας και κληρονόμου» που, μέσα στη δίνη μιας ξέφρενης δεκαετίας γνώρισε, ερωτεύθηκε και ακολούθησε τον ψυχολόγο Τίμοθι Λίρι – «αυλητή» της γενιάς εκείνης που έγινε διάσημος για τις κλινικές έρευνες στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ με ψυχεδελικές ουσίες μέχρι που, για καθαρά πολιτικούς λόγους, κηρύχθηκε παράνομος και φυλακίστηκε. Η Τζοάννα για χάρη του έγινε αποδιοπομπαίος τράγος. Επί πέντε χρόνια, από το 1972 ως το 1977, ήταν η ερωμένη του και αφού υπέγραψαν ένα σύμφωνο μέσα στη φυλακή, η νόμιμη σύντροφός του καθώς και η φωνή του στον έξω κόσμο, όσο εκείνος ήταν επί τριάμισι χρόνια στη φυλακή. Η Τζοάννα Χάρκουρτ-Σμιθ ήταν παρούσα ακριβώς εκεί, μια αυτόπτης μάρτυρας στην καρδιά αυτής της δεκαετίας. Από τους Rolling Stones και τον Άντι Γουόρχολ ως το αδυσώπητο κυνηγητό της πολιτικής Αριστεράς από το FBI, το βιβλίο της κινείται με τον γρήγορο ρυθμό του σεξ, των ναρκωτικών και του ροκ εν ρολ.

Μετά από ένα γενναίο ταξίδι με τον καρκίνο, η Τζοάννα «μετακόμισε ειρηνικά» στις 11 Οκτωβρίου 2020, περιτριγυρισμένη από την οικογένειά της και τους αγαπημένους της. Το Future Primitive ήταν η κληρονομιά και η περήφανη προσφορά της Τζοάννα στον κόσμο για όλα όσα μάθαινε συνεχώς σε όλη της τη ζωή.

Από το 2006, η Τζοάνα Χάρκουρτ-Σμιθ είχε ξεκινήσει να μεταδίδει ένα εβδομαδιαίο podcast, το πρώτο στο είδος του στη σελίδα Future Primitive, όπου πήρε περισσότερες από 700 συνεντεύξεις από εξέχοντες στοχαστές της εποχής μας, οραματιστές, συγγραφείς, ψυχεδελικούς ερευνητές και μελετητές με κύριο θέμα τη διατήρηση των προφορικών παραδόσεων των λαών και τη συνεργασία ανάμεσα σε κοινότητες με κοινό ενδιαφέρον για το μέλλον του πλανήτη. Από τον Νοέμβριο του 2021, η κόρη της Λάρα ανέλαβε να συνεχίσει το έργο της με το Future Primitive με καινούργιες συζητήσεις.

Ζητήσαμε από τη Λάρα Ταμπακοπούλου να μας οδηγήσει και στο δικό της ταξίδι.

«...Μετά πάλι έκανα καιρό να την ξανακούσω. Στα 18 μου την έψαξα και τη βρήκα να μένει στη Φιλαδέλφεια – ο Τίμοθι Λίρι είχε ήδη βγει από τη φυλακή και είχαν ήδη χωρίσει, από το ‘77. Αφού χώρισαν, πέρασε τα επόμενα 5 χρόνια να ζει στην Καραϊβική, στο St Barths, σ’ ένα ιστιοπλοϊκό που αγόρασε με τα χρήματα που της έδωσε η αδελφή της ως αντάλλαγμα για να εξαγοράσει την παραίτησή της και των παιδιών της από την κληρονομιά της. Το πανέμορφο σκάφος Κέντρα το βρήκα και ζει τώρα στη Σκωτία. Ήταν η μεγάλη αγάπη της μητέρας μου. Δεν ήξερα τι είχε συμβεί με τον Λίρι, απλώς θυμάμαι ότι είχα βρει στο συρτάρι του μπαμπά μου κάτι πρωτοσέλιδα εφημερίδων με φωτογραφίες της μαμάς μου μαζί του την ημέρα που τον συνέλαβε το FBI στη Καμπούλ, και πραγματικά δεν καταλάβαινα τι διάβαζα. Τα είχε φυλάξει ο μπαμπάς μου για να μου τα δώσει μια μέρα. Τρόμαξα και τα ξανάβαλα στη θέση τους. Με το μικρό μου το μυαλό δεν μπορούσα να καταλάβω και κανείς δεν μου εξηγούσε, δεν μιλούσανε για αυτό το θέμα, ήτανε ταμπού. Γιατί προφανώς δεν ήθελαν να βρεθούν στη θέση να μου δώσουν εξηγήσεις που δεν είχαν.

Στα 18 μου, λοιπόν, αρχίσαμε να αλληλογραφούμε. Τότε μόνο μου έγραψε ένα πάρα πολύ ωραίο γράμμα και μου εξηγούσε, όσο μπορούσε, τι είχε γίνει με τον Λίρι. Μου έγραψε ότι ήταν εδώ κι έναν χρόνο σε πρόγραμμα απεξάρτησης των ανώνυμων αλκοολικών και ότι μένει στη Φιλαδέλφεια. Ο γιατρός τής είχε πει να δουλέψει με τα χέρια της, να κάνει μία χειρωνακτική δουλειά και δούλευε σε ένα εστιατόριο ως σεφ. Μαγείρευε απίστευτα. Σκέψου ότι ερχόταν από μία πάρα πολύ πλούσια οικογένεια και είχε μείνει χωρίς τίποτα, να προσπαθεί να τα βγάλει πέρα.

Όταν ήμουν 20 χρονών, ήρθε και με επισκέφθηκε στην Ελλάδα. Πήγαμε στην Πάρο για δυο εβδομάδες. Ήταν πάρα πολύ δύσκολα αλλά υπήρχε μία τεράστια θέληση και από τις δύο πλευρές. Εγώ ήμουνα θυμωμένη, μπερδεμένη, δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί κάποιος αφήνει το παιδί του έτσι, κι όταν είσαι νέος τα πράγματα τα βλέπεις απόλυτα. Θυμάμαι στο βιβλίο ‘’Η Κασσάνδρα και ο Λύκος’’ της Μαργαρίτας Καραπάνου που λέει ως μικρή στη μαμά της που την είχε εγκαταλείψει ‘’μαμά πότε θα γυρίσεις από το Παρίσι γιατί θέλω να σε σκοτώσω’’. Κάπως έτσι αισθανόμουν κι εγώ».

«...Είχα κι εγώ το μικρόβιο της μαμάς μου και είχα αρχίσει να ερευνώ τα πάντα. Γενικά η ζωή μου ήτανε και είναι μια ατελείωτη έρευνα για το τι είμαστε. Πάντα κάτι ψάχνω από παιδί, είχα μια μόνιμη απορία για το τι άλλο υπάρχει που δε το βλέπουμε, που δε το ζούμε και είναι σημαντικό. Γιατί αποκλείσαμε τόσα πράγματα και αποδεχόμαστε μόνο αυτά που μας βολεύουν; Επίσης, ενώ ήμουν πάντα ένας άνθρωπος με πολλή ζωτική ενέργεια, δεν αισθανόμουν πάντα καλά γιατί με αυτά που είχανε γίνει μου είχανε μείνει πάρα πολλά ερωτήματα, τραύματα, πάρα πολλά κλαδιά, παρακλάδια… Λέει ένας ψυχολόγος, ο Ντάνιελ Σίγκαλ, ότι ο άνθρωπος που έχει αποτραυματιστεί είναι αυτός που μπορεί να αφηγηθεί με συνοχή τη ζωή του. Ο υγιής άνθρωπος γνωρίζει ότι η ζωή του και τα συναισθήματά του βγάζουν νόημα. Εγώ, λοιπόν, δεν μπορούσα να τα βάλω όλα μαζί σε μια σειρά και να φτιάξω το παζλ που να βγάζει νόημa. Ό,τι και να συμβαίνει όμως, όλα αυτά ήταν μέρος της συναισθηματικής μου ανάπτυξης – ο άνθρωπος αναπτύσσεται σε όλη του τη ζωή μέχρι το τέλος. Είμαστε πάντα όλοι σε μία αναπτυξιακή πορεία. Για παράδειγμα, κάποια στιγμή όταν είμαστε πιο μεγάλοι αρχίζει η διαδικασία εξοικείωσης με τον θάνατο, είναι αναπόφευκτο και όποιος γυρνάει το κεφάλι απ’ την άλλη θα έχει δύσκολο τέλος».

Η Λάρα λέει «Εγώ δεν είχα πάρει ποτέ ψυχοδραστικό στη ζωή μου, ούτε μπάφο καλά καλά δεν είχα δοκιμάσει τα χρόνια της εφηβείας γιατί μάλλον με το ιστορικό της μαμάς μου με απωθούσε η ιδέα. Με προσκαλεί, λοιπόν, ο Ματέ σε ένα retreat στο Μεξικό και αποφασίζω να πάω. Τα χρόνια που έκανα κατά καιρούς ψυχοθεραπεία δεν είχαν καμία απολύτως επίπτωση πάνω μου. Ήθελα να δω κάτι άλλο και αυτά που έλεγε αυτός ο άνθρωπος χτυπούσαν βαθιές χορδές αλήθειας μέσα μου. Και βρίσκω εκεί μπίζνεσμεν από τη Νέα Υόρκη, άνθρωποι της Σίλικον Βάλεϊ, πολιτικοί, άνθρωποι της τέχνης, πολύ αξιόλογοι και με πολλούς είμαστε ακόμη φίλοι. Δεν μιλούσαν για αυτά όπως τώρα γιατί υπήρχε η απαγόρευση και φοβόντουσαν. Εκεί άρχισα να βλέπω κάποια πράγματα, ένα άνοιγμα ψυχής, μια διαφορετική επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων και κατάλαβα πόσο μικρό και παραμορφωμένο μπορεί να είναι το πρίσμα μας και η προοπτική μας, συχνά μια φυλακή που επιφέρει δυσάρεστα πράγματα στη ζωή μας. Μετά πήγα και στο Περού, έχω πάει στη φυλή Αι Κοφάν στο Εκουαδόρ, και στην Κολομβία. Έμαθα για τη δύναμη της συστημικής συνοχής που εμείς έχουμε χάσει, για τις παραδόσεις και τελετουργίες που τους δυναμώνουν και τους κρατάνε ενωμένους με τη γη και τους συνανθρώπους τους. Είδα πως αυτοί οι άνθρωποι είναι συνδεδεμένοι με τα πνεύματα και τους Θεούς στους οποίους πιστεύουν – που δεν έχουν ονόματα, είναι απλά καθρέπτες της φύσης που μας αγκαλιάζει και που επιζητά σεβασμό. Και τότε αρχίζω να νιώθω κι εγώ την ανάγκη να προσφέρω, γιατί όταν βλέπεις ότι η επούλωση του τραύματος είναι εφικτή, θες να προσφέρεις τη δυνατότητα στον άλλον και να του δείξεις ότι γίνεται. Εδώ στη Δύση, στον κόσμο του κυνηγητού του χρήματος και της εξουσίας, την έχουμε χάσει την μπάλα, έχουμε ξεχάσει πώς να είμαστε άνθρωποι και έχουμε αρρωστήσει. Εκεί έμαθα πάρα πολλά πράγματα για το τι κάνει το τραύμα στο σώμα, για το πώς παραμορφώνει τη ροή των σκέψεών μας και την αντίληψή μας, τι αντίκτυπο έχει στις σχέσεις μας και ότι όλα ξεκινάνε από την ποιότητα του περιβάλλοντος. Αν δεν αλλάξουμε τις αξίες μας και αν δεν δημιουργήσουμε περιβάλλοντα που θρέφουν και υποστηρίζουν το οικοσύστημα του ανθρώπου και της φύσης, η ανθρώπινη ζωή θα καταστραφεί.

 » Η ψυχοθεραπεία έχει τα καλά της αλλά έχει όρια και είναι τρομερά χρονοβόρα, οι περισσότεροι από μας δεν έχουν 20 χρόνια για να περιμένουν να δουν κάποια αποτελέσματα. Επίσης, τα τραύματα είναι κρυμμένα στο σώμα και στο μέρος του εγκεφάλου που είναι επισκιασμένο και ερμητικά κλειστό. Αν θες να κάνεις δουλειά, πρέπει να μπεις να δεις τι κείτεται εκεί μέσα και να ξαναδιαπραγματευτείς την επίπτωση των γεγονότων ως ενήλικας και όχι ως το παιδί που τρόμαξε και πολύ καλά έκανε που τα αφάνισε. Εδώ έρχεται η θεραπεία με τη βοήθεια των ψυχοδραστικών φαρμάκων –όπως η ψιλοκυβίνη, το καθαρό MDMA, το  LSD, η Ιμπόγκα για τους τοξικομανείς κ.λπ.–, με τις σωστές προϋποθέσεις τα κλινικά αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά. Τα θετικά αποτελέσματα των κλινικών έρευνών σε πάρα πολλά διεθνή πανεπιστήμια είναι πια αμέτρητα (στην Ελλάδα δεν έχουμε ακόμα καμία έρευνα). Το FDA στην Αμερική προβλέπεται να νομιμοποιήσει το MDMA ως συνοδευτικό για τη θεραπεία του μετατραυματικού στρες το 2023, μετά από 50 χρόνια απαγόρευσης. Στο Βανκούβερ, όπου έμενα, και στον Καναδά γενικότερα, οι άνθρωποι είναι πάρα πολύ ανοιχτοί σε όλα αυτά τα πράγματα. Έκεί πάρα πολλοί κάνουν ψυχεδελική θεραπεία γιατί σου λένε το εξής: ‘’δεν έχουμε χρόνο να περιμένουμε να νομιμοποιηθούν’’. Δεν υπάρχει χρόνος, οι άνθρωποι υποφέρουν. Εδώ δε μιλάμε για άλλη μία μέθοδο βοήθειας στη ψυχική υγεία, πολλοί μιλάνε για επούλωση – κάτι για το οποίο στην ψυχιατρική δεν μιλούσε ποτέ κανείς γιατί δεν υπήρχε αυτή η έννοια. Ως αποτέλεσμα, δυστυχώς, ό,τι δεν γινόταν να αντιμετωπιστεί μετατράπηκε σε κοινά αποδεχτή παθολογία, χωρίς βέβαια να αρνείται κανείς ότι κάποιες φορές αυτή είναι η αλήθεια. Αλλά στην εποχή μας το σύστημα έχει μετατρέψει την παθολογία σε ένα είδος ταυτότητας και οι ταμπέλες φυλακίζουν. Και οι αμέτρητες συνταγές φαρμάκων διαιωνίζουν το πρόβλημα. Κάποιοι μένουν άρρωστοι επ’ άπειρον και κάποιοι επωφελούνται. Σκέψου τι συνέβη τα 50 χρόνια της απαγόρευση των ψυχοδηλωτικών ουσιών όπου επί 50 χρόνια οι φαρμακευτικές εταιρίες έγιναν κολοσσοί, πώς ωφελήθηκαν και πόσων η υγεία καταστράφηκε σε αυτό το αδιέξοδο. Πήγα σε πάρα πολλά συνέδρια, γνώρισα τους ανθρώπους πίσω απ αυτές τις προσπάθειες. Κάποιοι λένε ότι αυτές οι ουσίες σε συνδυασμό με θεραπεία θα συμβάλλουν στη μεγαλύτερη και πιο αναγκαία κοινωνική μεταρρύθμιση που έχουμε δει ποτέ. Ήδη συζητιέται η εφαρμογή αυτών των μεθόδων για τους στρατιώτες και τις οικογένειές τους που λαμβάνουν μέρος στον πόλεμο της Ουκρανίας και υποφέρουν από μετατραυματικό στρες.

»Η μητέρα  μου απ’ την πλευρά της, ήταν πάρα πολύ μέσα σε όλα αυτά τα πράγματα – εγώ δεν είχα καν καταλάβει, ούτε ασχοληθεί με το τι έκανε. Δηλαδή, κάπως βαδίσαμε παράλληλα αυτή κι εγώ. Βοηθήθηκε κι εκείνη πολύ, τα παιδικά της τραύματα ήταν τεράστια και αυτά την ώθησαν να ζήσει μια ζωή πολύ δύσκολη κάνοντας επιλογές που της στοίχησαν πάρα πολύ. Ξεπέρασε πολλά, έκανε μια τεράστια πρόοδο στην πορεία της ζωής της. Ξέρεις, η μάνα μου ήτανε πάρα πολύ δύσκολη, ήταν ένα κακομαθημένο παιδί, τραυματισμένο, ανακάτευε τον κόσμο όλο, εγκατέλειψε τρία παιδιά. Δεν μαζευόντουσαν εύκολα όλα αυτά και στο τέλος της ζωής της διένυσε μια πολύ μεγάλη πορεία καλυτέρευσης και σε αυτό τη βοήθησε πολύ και το περιβάλλον της στη Σάντα Φε που ζούσε, οι θεραπείες με ψυχεδελικά που έκανε, αλλά και το ότι πρόσφερε τη βοήθειά της σε όποιον τη χρειάστηκε. Η μάνα μου έλεγε πάντα ‘’αν δεν είσαι καλά βγες απ’ τη φυλακή του μυαλού σου, πήγαινε να βοηθήσεις κάποιον άλλον να κάνει το ίδιο, το παράδειγμα σου είναι ίαση για τον άλλον’’».

Σχεδόν χωρίς να το καταλάβει, η πορεία της κόρης ήρθε και συνάντησε τις ανησυχίες της μάνας – και έτσι φάνηκε να συμπληρώνεται το παζλ, ένα happy end που δικαιώνεται και από το Future Primitive.

Όπως διαβάζουμε, σημαντικές μελέτες στις ΗΠΑ δείχνουν ότι το παραισθησιογόνο συστατικό των λεγόμενων «μαγικών» μανιταριών προσφέρει γρήγορη και παρατεταμένη ανακούφιση από το άγχος και την κατάθλιψη που συχνά συνοδεύουν τον καρκίνο. O Δρ. Μπόσης λέει ότι το άγχος του θανάτου που είχε μικρός, έμαθε να το καταπολεμά με μία σκέψη: ότι πεθαίνοντας πηγαίνεις εκεί από όπου ξεκίνησες – και αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορούν να σου δώσουν τα ψυχεδελικά φάρμακα, σε βοηθούν να δεις «το σώμα» σου.

«Έχεις την ευκαιρία να δεις τον εαυτό σου από μια άλλη προοπτική, ίσως όχι τόσο επίπονη. Να αφήσεις τα βιογραφικά γεγονότα του παρελθόντος σου με σεβασμό εκεί που ανήκουν και να ξαναγεννηθείς από μια άλλη πτυχή, που κρύβει αποθέματα ζωτικότητας που δεν γνώριζες ότι έχεις. Κάθε συνεδρία με ψυχοδραστικά είναι μια έκπληξη γιατί αν μπορούσαμε να πάμε εκεί από μόνοι μας θα το είχαμε κάνει. Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι για να γίνει κάποιος δεκτός σε μια τέτοιου είδους θεραπεία όταν θα γίνει νόμιμη, θα πρέπει να περάσει από κάποια στάδια ελέγχου και προετοιμασίας και φυσικά χρειάζεται κάποιες συνεδρίες μετά για να ‘αποκωδικοποιήσει’ τις πληροφορίες που πήρε, να τις μεταβάλλει και να τους δώσει τη σωστή τους θέση στη ζωή του.

» Τώρα βρίσκομαι σε ένα εντατικό τριετές πρόγραμμα εκμάθησης ψυχεδελικής θεραπείας το οποίο έχει συσταθεί στην Κολομβία – μην κάνουμε τώρα συσχετισμούς, δεν παίρνουμε ναρκωτικά από το πρωί μέχρι το βράδυ, καμία απολύτως σχέση! Είναι μια έντονη, βαθιά εκπαίδευση, έχουμε διαδυκτιακά μαθήματα τρεις φορές την εβδομάδα με τους τοπ ανά τον κόσμο καθηγητές πανεπιστημίων πάνω σε αυτό το θέμα και συναντιόμαστε ως μαθητικό σύνολο διά ζώσης 2 φορές τον χρόνο για δύο βδομάδες. Είναι μία εκπαίδευση ζωής».

«Για το Future Primitive συνεργάζομαι με έναν Αμερικάνικο εκδοτικό οίκο, τον Synergetic Press με πολύ σοβαρές εκδόσεις πάνω σε ψυχολογία, την πνευματικότητα, οικολογία».

Στην αρχική παρουσίαση της σελίδας Future Primitive, η ίδια η Λάρα, μιλώντας κάνει μία σαφή σύνδεσή του με τα Ελευσίνια Μυστήρια. Και αυτό είναι ίσως το πιο ενδιαφέρον σημείο του νοήματος της σελίδας. Όπως λέει, «Η Ελευσίνα είναι η πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης για φέτος. Για αυτό μιλάει στο βιβλίο του ‘’The Immortality Key’’, ο Μπράιαν Μουραρέσκου ο οποίος εικάζει ότι ο δυτικός πολιτισμός οραματίστηκε μέσα από τη χρήση ψυχεδελικών ουσιών στην αρχαία Ελλάδα και στις αρχές του χριστιανισμού. Ο Μπράιαν ήρθε στην Ελλάδα και έκανε μία ολόκληρη έρευνα με την ομάδα του, και λέει ότι είναι εμφανές ότι στην αρχαία Ελλάδα κάτι πίνανε που το ονόμαζαν κυκεώνα και μετά τα μυστήρια έφευγαν μυημένοι στην αθανασία. Στην Ελευσίνα, όπως ξέρεις, υπάρχουν πάρα πολλά γλυπτά που απεικονίζουν στάχυα, εξού και τα Ελευσίνια Μυστήρια ήταν αφιερωμένα στη Δήμητρα. Να αναφέρουμε ότι η εργοταμίνη, το συστατικό πάνω στο οποίο βασίζεται το LSD είναι ένας μύκητας που εμφανίζεται πάνω στα στάχυα. Αν πάρεις LSD μέσα σε ασφαλές περιβάλλον με ανθρώπους που είναι εκπαιδευμένοι να σε καθοδηγήσουν, για λίγο ή για πολύ, επισκέπτεσαι τον θάνατo και γυρίζεις άφοβος γι’ αυτό το τόσο σημαντικό γεγονός της ζωής μας που έχει γίνει ταμπού. Αυτό γινότανε και στα Ελευσίνια, επισκεπτόταν κανείς τον κάτω κόσμο και γύρναγε με μια ανανεωμένη ζωή, ας το πούμε. Λέγανε ότι για να ζήσεις μία καλύτερη ζωή πρέπει να είσαι έτοιμος να παραδοθείς στο άδυτο, να πεθάνεις ανά πάσα στιγμή. Η Ελευσίνα κρατούσε τα μυστήρια της μυστικά και γι’ αυτό μπορούμε μόνο να εικάζουμε αλλά τα σημάδια που δείχνουν ότι η Αρχαίοι δεν ήταν οι πρώτοι χρήστες είναι πολλά».

Στην ερώτηση αν ποτέ, πιστεύει, ότι αυτού του είδους οι θεραπείες θα βρουν έστω χώρο για έρευνα στην Ελλάδα, η Λάρα λέει ότι, «Στην Ελλάδα υστερούμε πολύ δυστυχώς. Το ταμπού της απαγόρευσης από τη δεκαετία του ‘70 είναι ακόμα ηχηρό αλλά προσπάθειες γίνονται σιγά σιγά να ενημερωθεί ο κόσμος και να συντονιστεί η Ελλάδα με τις ιδεολογικές αλλά και κλινικές προόδους που παρατηρούνται στον υπόλοιπο κόσμο. Πρόσφατα μαζευτήκαμε ένα σύνολο Ελλήνων μέσα από τον χώρο από Ελλάδα, Αγγλία και Αμερική και δημιουργήθηκε η οργάνωση Κυκεών που μπορείτε να δείτε στο www.psychedelicsociety.gr με όραμα το εξής:

Οραματιζόμαστε ένα μέλλον όπου τα ψυχεδελικά θα αποστιγματιστούν και θα εκτιμηθούν ευρέως από την ελληνική κοινωνία. Ένα μέλλον που είναι συντονισμένο με τις διεθνείς εξελίξεις στην ψυχεδελική αναγέννηση, τόσο όσον αφορά τον παγκόσμιο μετασχηματισμό στη μεταρρύθμιση της πολιτικής για τα ναρκωτικά, όσο και την ενσωμάτωση των ψυχεδελικών ως θεραπευτικών εργαλείων/τροποποιήσεων μέσα στο πλαίσιο της ψυχοθεραπείας».

Η Λάρα τώρα ετοιμάζεται για το επόμενό της ταξίδι, κι εμείς μένουμε –τουλάχιστον για την ώρα– με τα Ελευσίνια Μυστήρια και το βιβλίο της Τζοάννα Χάρκουρτ-Σμιθ, το prequel αν θέλετε, των όσων διαβάσατε παραπάνω.

Η Λάρα διευκρινίζει ότι, «Για να τα λέμε σωστά, άλλα είναι τα ναρκωτικά και άλλα τα ψυχοδηλωτικά. Υπάρχει μια γκάμα φαρμάκων όπως είναι η κοκαΐνη, η ηρωίνη κ.λπ., τα οποία είναι πάρα πολύ βλαβερά. Το αλκόολ επίσης. Υπάρχει όμως και μία άλλη γκάμα η οποία όταν χρησιμοποιείται σωστά και κάτω από σωστές συνθήκες set and setting, (όρος που επινοήθηκε από τον Λίρι και χρησιμοποιείται ευρέως και σήμερα) και με ανθρώπους που ξέρουν πώς να το διαχειριστούν και να βοηθήσουν τον άλλο, γίνονται εργαλεία και το αποτέλεσμα είναι τελείως διαφορετικό. Η μία κλάση των φαρμάκων αυτών σε παίρνει πολύ μακριά από τον εαυτό σου, σε κάνει “to check out”, να φύγεις, να χαθείς, να χάσεις τη ζωή σου, να χάσεις επαφή με τους ανθρώπους σου και επίσης είναι και πάρα πολύ εθιστικά. Η άλλη κλάση φαρμάκων που τώρα χρησιμοποιείται και βρίσκεται σε κλινικά στάδια, η έρευνά της έχει ξεκινήσει από το ‘50, περιλαμβάνει φάρμακα όπως η ψιλοκυβίνη, (το συστατικό μέσα στα μαγικά μανιτάρια), το LSD, το MDMA, η ιμπόγκα που βγαίνει από μια αφρικάνικη ρίζα δέντρου – εάν την πάρεις ξε-εθίζεσαι από την ηρωίνη. Έχει μέσα ψυχεδελικές ουσίες που, για δύο μέρες έχεις φύγει, αλλά αν είναι κανείς με σωστό θεραπευτή και μέσα σε σωστό περιβάλλον αποτοξινώνεται ο οργανισμός χωρίς πόνους, χωρίς παρενέργειες από την ηρωίνη και βγαίνεις από αυτό το “τριπ” των δύο ημερών, τελείως θεραπευμένος. Θέλει δουλειά όμως μετά, αλλά τουλάχιστον δεν είναι αυτό το πράγμα που σου δίνουν μεθαδόνη για να αντικαταστήσουν την ηρωίνη που δεν τη χρειάζεται ο οργανισμός.

» Στη Νέα Υόρκη υπάρχει ένας εξαιρετικά καταρτισμένος σε αυτό το θέμα Έλληνας, ο Dimitri Mugianis, ο οποίος μάλιστα είναι και το θέμα του ντοκιμαντέρ του Michel Negroponte, “I’m dangerous with love”.

» Το θέμα είναι ότι υπάρχει η κλάση των φαρμάκων που είναι καταστροφική και η κλάση εκείνων που είναι αναγεννησιακή, αναπλαστική, ξαναδημιουργεί τον άνθρωπο, είναι αυτό που λέει η λέξη: re-create. Ή μπορείς να τα πεις ψυχαγωγικά με την έννοια αγωγή της ψυχής. Ο Λίρι όταν ξεκίνησε να κάνει αυτά τα πειράματα (δεν ήταν μόνος του, τα έκαναν κι άλλοι), βρήκε ότι αυτά τα φάρμακα υπό τις σωστές συνθήκες θεραπεύουν τα τραύματα. Τότε ήταν το πρώτο κύμα των κλινικών ερευνών με τα ψυχοδηλωτικά και παράλληλα ήταν ο πόλεμος στο Βιετνάμ. Ο κόσμος άρχισε να τα παίρνει για χαβαλέ, στα σπίτια τους, σε πάρτι. Μάλιστα, ο Λίρι πήγε κάποια στιγμή και μίλησε στο Κογκρέσο και τους προειδοποίησε ότι θα γίνει αυτό το πράγμα και ζήτησε τη νομοθετική ρύθμιση αυτών των ουσιών ώστε ο κόσμος να μπορεί να τα πάρει κάτω από ασφαλείς συνθήκες και ότι αν τα απαγορέψουν το πρόβλημα θα είναι ανεξέλεγκτο, όπως και έγινε καθώς δεν τον άκουσαν. Όταν τα πάρεις αυτά τα φάρμακα, τα βλέπεις όλα όπως πραγματικά είναι, πέφτουν τα φίλτρα της πλύσης του εγκεφάλου και βλέπεις όλα αυτά που στήνουν οι κυβερνήσεις, όλα θρέφουν ένα σύστημα αυτοκαταστροφικό που διαλύει το οικοσύστημα της ζωής για χάρη της ανάπτυξης που ολοένα ενδυναμώνει την εξουσία κάποιων και οι υπόλοιποι δουλεύουν παπαγαλία , στα τυφλά σα ρομπότ γι’ αυτό τον σκοπό, χωρίς μέλλον – και ο κόσμος βγήκε στους δρόμους και άρχισε να διαδηλώνει και να ξεσπάει έτσι. Τότε ο Νίξον απαγόρευσε όλες τις κλινικές έρευνες, έκανε παράνομες τις ουσίες οπότε δεν μπορούσε κανείς να τα προμηθευτεί ούτε κλινικές μελέτες σε νοσοκομεία. Και τότε επικήρυξε τον Λίρι ως τον πιο επικίνδυνο άνθρωπο της Αμερικής, τον έβαλε φυλακή για ιδεολογικούς λόγους και κήρυξε πόλεμο κατά των ναρκωτικών.

» Αυτό ήταν καταστροφικό φυσικά γιατί όσο πιο πολύ κράτησε αυτός ο πόλεμος τόσο πιο πολύ τα ναρκωτικά γίνονταν δημοφιλή. Ο άνθρωπος ανέκαθεν, όπως και τα ζώα, είναι πολλές φορές που έχει ανάγκη να αλλάξει τη διάθεσή του, να αλλάξει το βλέμμα του, το πρίσμα του, την επίγνωσή του. Για αυτό τον λόγο ο κόσμος πίνει ή καπνίζει τόσους μπάφους ή πίνει αλκοόλ. Όλοι θέλουν λίγο να φύγουν από αυτό το pattern, να βρουν μια άλλη εκδοχή του εαυτού τους για λίγες ώρες».

» Είναι αυτό που είπε ο Άλντους Χάξλεϊ στο “The Doors of Perception”: ανοίγουν οι πόρτες και βλέπεις τα πάντα όπως ακριβώς είναι. Χωρίς παρωπίδες, χωρίς φίλτρα, χωρίς ροζ γυαλάκια, αλλά βλέπεις και πράγματα τα οποία είναι πάρα πολύ άσχημα. Και τα περισσότερα άσχημα είναι αυτά που κάνουνε αυτοί που είναι στην εξουσία. Και δυστυχώς εμείς ακολουθούμε και γινόμαστε άθελα μας συνωμότες και κρυσταλλοποιείται μια κουλτούρα καταστροφής, προς τον πλανήτη, τις γυναίκες, τα παιδιά, τους ΛΟΑΤΚΙ, τους ανθρώπους που διάλεξαν έναν διαφορετικό δρόμο.

» Όταν οι άνθρωποι που έρχονται να κάνουν ψυχεδελική θεραπεία μαζί με τον ατελείωτα όμορφο και θαυμαστό κόσμο της ανοιχτής συνειδητότητας θα δουν κάποια πράγματα που δεν τους αρέσουν γιατί ίσως για πρώτη φορά ανοίγουν τα μάτια τους, θα πρέπει κάποιος να είναι εκεί που θα τους βοηθήσει να το χειριστούν και θα τους υποστηρίξει όταν αυτοί ως αποτέλεσμα θα θέλουν να κάνουν κάποιες αλλαγές στη ζωή τους και ίσως και στο περιβάλλον τους. Αυτοί είναι οι psychedelic practitioners και το Multidisciplinary Association of Psychedelic Studies αναφέρει ότι θα χρειαστεί να εκπαιδευτούν τουλάχιστον 10.000 θεραπευτές και guides μέσα στην επόμενη δεκαετία για να καλυφθεί η τεράστια ανάγκη που υπάρχει».